C Y T A D E L A

[piotrek]

Dotarła do nas właśnie najsmutniejsza, z możliwych wiadomość. Niestety, kolejny życiorys konnego artylerzysty musimy uzupełnić o tę datę.

Dziś rano, 5 maja 2012 r., w wieku 97 lat, na wieczną służbę do niebieskiego dywizjonu odszedł kapitan Witold Buchwald. We wrześniu 1939 r. ogniomistrz podchorąży rezerwy, podoficer zwiadowczy 7. Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej, który przebył połowę szlaku Dywizjonu jako chorąży strzegąc sztandaru. Kawaler Krzyża Walecznych.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w dniu 21 maja 2012 r. w Warszawie. Rozpocznie je o godz. 13:15 msza św. żałobna w kościele p.w. św. Jozefata przy ul. Powązkowskiej 90. Po niej odprowadzimy Pana Wittolda na wojskową część Powązek, na miejsce spoczynku.

Witold Bolesław Buchwald urodził się 26 marca 1915 roku w Ocieszynie (powiat obornicki, woj., poznańskie) jako syn Marii z d. Klunder i Karola, administratora i dzierżawcy majątków ziemskich.

W 1933 roku jako prymus ukończył gimnazjum im. św. Jana Kantego w Poznaniu i podjął studia wyższe na Wydziale Rolniczo – Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie studiów uniwersyteckich odbył praktykę wakacyjną w Królewskiej Akademii Rolniczej na Węgrzech.

W 1937 roku złożył egzamin dyplomowy z wynikiem celującym i uzyskał stopień inżyniera rolnictwa (poszerzony w 1949 roku na mocy zarządzenia Ministra Oświaty o stopień magistra nauk rolniczych). Po ukończeniu studiów rolniczych administrował majątkami ziemskimi oraz stale uzupełniał wiedzę teoretyczną i praktyczną. W 1938 roku rozpoczął pracę doktorską, której część doświadczalną ukończył w 1939 roku. Wybuch wojny przerwał jej kontynuowanie. Nie zrezygnował jednak z dalszego rozwoju naukowego i w 1961 roku na Uniwersytecie Poznańskim obronił pracę doktorską uzyskując stopień naukowy doktora nauk rolniczo – leśnych, a w 1969 roku w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie oceny i ekonomiki produkcji zwierzęcej.

W latach 1937/1938 Witold Buchwald był słuchaczem i absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Szkolenie odbywał w 1 plutonie 1 baterii szkolnej, kształcącej przyszłych artylerzystów konnych. Po ukończeniu szkoły otrzymał przydział do 7 Dywizjonu Artylerii Konnej w Poznaniu, w którym odbył praktykę.

We wrześniu 1939 r. w stopniu ogniomistrza podchorążego rezerwy, jako podoficer zwiadowczy 7 Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej wyruszył na wojnę. Jego opiece powierzono sztandar Dywizjonu, nad którym pieczę sprawował do dnia 15 września 1939 r., kiedy to został ranny w czasie marszu na Brochów. Trafił do szpitala polowego, a wprost z niego do niewoli, z której został zwolniony jesienią 1939 r., jako osoba niezbędna do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Za udział w walkach w obronie ojczyzny został odznaczony Krzyżem Walecznych.
W grudniu 1939 wraz z rodzicami został wysiedlony na Kielecczyznę w ramach niemieckiego programu tworzenia na terenie Wielkopolski Kraju Warty. Wysiedleńców przyjęła rodzina Leonii Jaskłowskiej, właścicieli majątku Mnichów pod Jędrzejowem. Tam też, w 1941 roku poślubił Elżbietę Jaskłowską, z którą miał troje dzieci.

Na Kielecczyźnie został zaprzysiężony jako żołnierz Okręgu Kieleckiego Armii Krajowej. Przyjął pseudonim Radwan. Przewoził i pomagał w przewożeniu broni. Udzielał kwatery partyzantom AK i świadczył im pomoc żywnościową. Udzielał schronienia osobom ukrywającym się przed Niemcami.
W maju 1945 roku jako podchorąży rezerwy został promowany na stopień podporucznika i zmobilizowany do Ludowego Wojska Polskiego, gdzie służył jako dowódca plutonu artylerii od maja 1945 do lutego 1946. Odznaczony w tym czasie Srebrnym Krzyżem Zasługi za zorganizowanie i kierowanie akcją żniwną na Mazurach.

Po demobilizacji osiadł wraz z rodziną w Warszawie i związał się z przemysłem mięsnym. Zaczął w nim pracę w 1946 roku w Rolniczej Centrali Mięsnej, a ukończył w 1974 r. w Centrali Przemysłu Mięsnego, kierując różnymi wydziałami w kolejnych centralnych ogniwach przemysłu mięsnego. Z racji swoich kwalifikacji zawodowych został w 1948 roku powołany na eksperta z zagadnień drobiarstwa w pierwszej powojennej rządowej misji handlowo – finansowej do rozmów z rządem w Londynie oraz dwukrotnie w latach 1966 i 1967 w charakterze eksperta z problematyki mięsnej w polskiej misji biorącej udział w negocjacjach prowadzonych pod egidą ONZ w Genewie w sprawie uzgodnienia taryf celnych i transportowych (GATT).
W latach 1968/69 był stypendystą rządu francuskiego w celu zapoznania się z całokształtem problematyki chowu i obrotu zwierzętami oraz z problematyką przemysłu mięsnego.

Od 1974 roku Witold Buchwald poświęcił się całkowicie pracy naukowej jako docent i kierownik zakładu, kolejno w Instytucie Przemysłu Mięsnego i Tłuszczowego (1974 – 80), w Instytucie Ekonomiki i Organizacji Przemysłu Spożywczego (1980 – 82 ) oraz Instytucie Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (1982 – 85). Posiada bogaty dorobek dydaktyczny. W latach 1961 – 62 pełnił funkcję wykładowcy w Wyższej Szkole Rolniczej w Szczecinie, a w latach 1962 – 67 w katedrze Technologii Mięsa SGGW. Ponadto prowadził liczne wykłady na kursach specjalistycznych trzeciego stopnia organizowanych przez Centralę Przemysłu Mięsnego i NOT.

Do działalności dydaktycznej należy dołączyć jego ogromną aktywność wydawniczą, upowszechniającą wiedzę w zakresie tuczu i uboju drobiu, postępu technicznego w przemyśle mięsnym oraz produkcji i skupu zwierząt rzeźnych. Jest autorem ośmiu i współautorem czterech wydawnictw książkowych, trzech o tematyce drobiarskiej, dwóch o mechanizacji przemysłu mięsnego i siedmiu dotyczących obrotu zwierzętami rzeźnymi, sześciu skryptów oraz 204 publikacji naukowych, popularno-naukowych i popularno – fachowych. Od 1950 roku był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Naukowo - Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego. Członek honorowy NOT.

W 1985 roku po ukończeniu siedemdziesiątego roku życia przeszedł na emeryturę. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 15. maja 2012 r.

Dotarła do nas właśnie najsmutniejsza, z możliwych wiadomość. Niestety, kolejny życiorys konnego artylerzysty musimy uzupełnić o tę datę.

Dziś rano, 5 maja 2012 r., w wieku 97 lat, na wieczną służbę do niebieskiego dywizjonu odszedł kapitan Witold Buchwald. We wrześniu 1939 r. ogniomistrz podchorąży rezerwy, podoficer zwiadowczy 7. Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej, który przebył połowę szlaku Dywizjonu jako chorąży strzegąc sztandaru. Kawaler Krzyża Walecznych.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w dniu 21 maja 2012 r. w Warszawie. Rozpocznie je o godz. 13:15 msza św. żałobna w kościele p.w. św. Jozefata przy ul. Powązkowskiej 90. Po niej odprowadzimy Pana Wittolda na wojskową część Powązek, na miejsce spoczynku.

Witold Bolesław Buchwald urodził się 26 marca 1915 roku w Ocieszynie (powiat obornicki, woj., poznańskie) jako syn Marii z d. Klunder i Karola, administratora i dzierżawcy majątków ziemskich.

W 1933 roku jako prymus ukończył gimnazjum im. św. Jana Kantego w Poznaniu i podjął studia wyższe na Wydziale Rolniczo – Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie studiów uniwersyteckich odbył praktykę wakacyjną w Królewskiej Akademii Rolniczej na Węgrzech.

W 1937 roku złożył egzamin dyplomowy z wynikiem celującym i uzyskał stopień inżyniera rolnictwa (poszerzony w 1949 roku na mocy zarządzenia Ministra Oświaty o stopień magistra nauk rolniczych). Po ukończeniu studiów rolniczych administrował majątkami ziemskimi oraz stale uzupełniał wiedzę teoretyczną i praktyczną. W 1938 roku rozpoczął pracę doktorską, której część doświadczalną ukończył w 1939 roku. Wybuch wojny przerwał jej kontynuowanie. Nie zrezygnował jednak z dalszego rozwoju naukowego i w 1961 roku na Uniwersytecie Poznańskim obronił pracę doktorską uzyskując stopień naukowy doktora nauk rolniczo – leśnych, a w 1969 roku w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie oceny i ekonomiki produkcji zwierzęcej.

W latach 1937/1938 Witold Buchwald był słuchaczem i absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Szkolenie odbywał w 1 plutonie 1 baterii szkolnej, kształcącej przyszłych artylerzystów konnych. Po ukończeniu szkoły otrzymał przydział do 7 Dywizjonu Artylerii Konnej w Poznaniu, w którym odbył praktykę.

We wrześniu 1939 r. w stopniu ogniomistrza podchorążego rezerwy, jako podoficer zwiadowczy 7 Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej wyruszył na wojnę. Jego opiece powierzono sztandar Dywizjonu, nad którym pieczę sprawował do dnia 15 września 1939 r., kiedy to został ranny w czasie marszu na Brochów. Trafił do szpitala polowego, a wprost z niego do niewoli, z której został zwolniony jesienią 1939 r., jako osoba niezbędna do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Za udział w walkach w obronie ojczyzny został odznaczony Krzyżem Walecznych.
W grudniu 1939 wraz z rodzicami został wysiedlony na Kielecczyznę w ramach niemieckiego programu tworzenia na terenie Wielkopolski Kraju Warty. Wysiedleńców przyjęła rodzina Leonii Jaskłowskiej, właścicieli majątku Mnichów pod Jędrzejowem. Tam też, w 1941 roku poślubił Elżbietę Jaskłowską, z którą miał troje dzieci.

Na Kielecczyźnie został zaprzysiężony jako żołnierz Okręgu Kieleckiego Armii Krajowej. Przyjął pseudonim Radwan. Przewoził i pomagał w przewożeniu broni. Udzielał kwatery partyzantom AK i świadczył im pomoc żywnościową. Udzielał schronienia osobom ukrywającym się przed Niemcami.
W maju 1945 roku jako podchorąży rezerwy został promowany na stopień podporucznika i zmobilizowany do Ludowego Wojska Polskiego, gdzie służył jako dowódca plutonu artylerii od maja 1945 do lutego 1946. Odznaczony w tym czasie Srebrnym Krzyżem Zasługi za zorganizowanie i kierowanie akcją żniwną na Mazurach.

Po demobilizacji osiadł wraz z rodziną w Warszawie i związał się z przemysłem mięsnym. Zaczął w nim pracę w 1946 roku w Rolniczej Centrali Mięsnej, a ukończył w 1974 r. w Centrali Przemysłu Mięsnego, kierując różnymi wydziałami w kolejnych centralnych ogniwach przemysłu mięsnego. Z racji swoich kwalifikacji zawodowych został w 1948 roku powołany na eksperta z zagadnień drobiarstwa w pierwszej powojennej rządowej misji handlowo – finansowej do rozmów z rządem w Londynie oraz dwukrotnie w latach 1966 i 1967 w charakterze eksperta z problematyki mięsnej w polskiej misji biorącej udział w negocjacjach prowadzonych pod egidą ONZ w Genewie w sprawie uzgodnienia taryf celnych i transportowych (GATT).
W latach 1968/69 był stypendystą rządu francuskiego w celu zapoznania się z całokształtem problematyki chowu i obrotu zwierzętami oraz z problematyką przemysłu mięsnego.

Od 1974 roku Witold Buchwald poświęcił się całkowicie pracy naukowej jako docent i kierownik zakładu, kolejno w Instytucie Przemysłu Mięsnego i Tłuszczowego (1974 – 80), w Instytucie Ekonomiki i Organizacji Przemysłu Spożywczego (1980 – 82 ) oraz Instytucie Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (1982 – 85). Posiada bogaty dorobek dydaktyczny. W latach 1961 – 62 pełnił funkcję wykładowcy w Wyższej Szkole Rolniczej w Szczecinie, a w latach 1962 – 67 w katedrze Technologii Mięsa SGGW. Ponadto prowadził liczne wykłady na kursach specjalistycznych trzeciego stopnia organizowanych przez Centralę Przemysłu Mięsnego i NOT.

Do działalności dydaktycznej należy dołączyć jego ogromną aktywność wydawniczą, upowszechniającą wiedzę w zakresie tuczu i uboju drobiu, postępu technicznego w przemyśle mięsnym oraz produkcji i skupu zwierząt rzeźnych. Jest autorem ośmiu i współautorem czterech wydawnictw książkowych, trzech o tematyce drobiarskiej, dwóch o mechanizacji przemysłu mięsnego i siedmiu dotyczących obrotu zwierzętami rzeźnymi, sześciu skryptów oraz 204 publikacji naukowych, popularno-naukowych i popularno – fachowych. Od 1950 roku był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Naukowo - Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego. Członek honorowy NOT.

W 1985 roku po ukończeniu siedemdziesiątego roku życia przeszedł na emeryturę. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 15. maja 2012 r.