Anonymous - Wto 26 Paź, 2010 Temat postu: Ballada o cekaemie Zbigniew Kabata, ps. ,,Bobo’’ ,,Ballada o cekaemie’’ Ja kocham Ciebie – polski cekaemie Trójnogo rozkraczony, a oksydą lśniący Z ryjkiem na lufie, co w nim ogień drzemie I złotą taśmą naboi dzwoniący. Polski Cię geniusz tworzył i planował Z polskiej Cię stali polskie kuły młoty Polski Cię majster ochronnie malował I do żołnierskiej sposobił roboty. Iskry pryskały z ulicznego bruku Gdy z pękiem kwiatów przy zamka nasadzie Przy dźwiękach marsza i podkówek stuku Wiozłem Cię biedką w dawnej defiladzie. Choć od zachodniej, otwartej granicy Wiał groźny wiatr i uśmiechy studził Wiozłeś nadzieję po łódzkiej ulicy Bo szły za Tobą w szyku setki ludzi. Pod wiatr zachodni iść nam trzeba było By murem stanąć do świętego dzieła Odgrodzić się okopem jak mogiłą Kiedy pancerna siła nadciągnęła. Wkopany w gniazdo, betonem okute Wodziłem lufą od lewej na prawo Ty plułeś ogniem – 600 na minutę A Niemiec krok każdy okupywał krwawo. Lecz nagle męstwo przestało się liczyć Zaś wróg po całym buszował przedpolu Bo się poddałem – kapral (celowniczy!) Gdy padłem ranny, hen, na Annopolu. Moich kolegów pod krzyżem złożono I Ciebie także zakopano skrycie Ukryło ,,bronka’’ polskiej ziemi łono Podziemne wtedy rozpocząłeś życie. Oliwa oczyściła Twoje skazy I szczęknąłeś zamkiem pod dotykiem dłoni Ocknąłeś się, gotowy na rozkazy Zostałeś królem partyzanckiej broni. I od dnia tego dzieliłeś swe losy Z oddziałem szarej, akowskiej piechoty Rankami mokry od błyszczącej rosy Na wieczór suchy od słońca spiekoty. Przez 4 lata ciężkiego zmagania Stukałeś rytmem stalowym nadzieję Że niedaleki jest już dzień powstania I wytęskniona wolność zajaśnieje. Gdy wyjdą chłopcy z lasu z piosenkami Pomaszerują przez swojskie ulice I zamek Twój umają znów kwiatami A uczczą cię echami kamienice. Lecz nigdy do miasta nie dano Ci wrócić Ci sami chłopcy, których ocaliłeś Pod nogi ,,czerwonych’’ musieli Cię rzucić I znów pod ziemię – matkę powróciłeś. Znalazłeś się, zupełnie opuszczony, W zamaskowanym, ciemno – ciasnym schronie Leżałeś, warstwą kurzu przygnieciony, A liść uwiędły pokrył Twe ustronie. I w końcu drgnąłeś, kiedy łzę gorącą Poczułeś kiedyś na blasze zamkowej Dotknął Cię zbrojmistrz ręką twardą, drżącą To Polak w sowieckiej bluzie mundurowej. Topniały śniegi i spadały liście A słońce drzewa złociło co rano Choć upływ czasu prawdę skrywał mgliście To on ujawnił, gdzie Ciebie schowano. I nie zostałeś na zawsze wśród dziczy Twój sen, który długie przetrwał lata Przerwał za pół wieku kapral – celowniczy Czyli ja - ,,wrześniowiec’’, partyzant, ,,brat – łata’’. Znów Cię odnalazłem w ,,trumience’’ sosnowej Od której wieko, przybite gwoździami, Oderwałem, jak niegdyś ,,kotwiczkę’’ z rękawa Stary człowiek dwupalczasty ręką hołd oddawał. U schyłku życia, głowę chyląc siwą Myślę o sobie ,,harde polskie plemię’’ Wspominam czasy partyzanckiej wiary I kocham Ciebie – stary cekaemie. Dzisiaj, gdy szkłem Cię gablota otoczy Miłość i cześć przed korozją chroni W muzeum mogą młode, zdrowe oczy Podziwiać króla partyzanckiej broni. Tylko gdy patrzę w przeszłość zapomnianą A widzę głowy wnuków, tumanem zasnute, Dawny odruch znów działa i ,,naciskam dźwignię’’ By zagrać pieśń stalową – 600 na minutę! |
||||||
